Stukken...

Er is weer een bestelling de deur uit. Mijn richtingaanwijzer is stuk. Ik hoor jullie al denken; zo'n lampje kun je toch over al kopen? Het is niet het lampje dat stuk is... het is de richtingaanwijzer... dat ding dat aan de stuurkolom zit. En dan alleen het hendeltje. Noem het ouderdom, noem het plastic-moeheid. Best lastig rijden zo zonder aanwijzer, ook voor de medeweggebruiker. Mensen die geagiteerd wijzend, in perfecte mime, allerlei woorden uitkramen die ik niet begrijp. Hun gelaatsuitdrukking en handgebaren begrijp ik des te meer. Lieve medeweggebruiker; ik zal een andere manier vinden om u te laten weten welke kant ik op wil. Ik zwaai, ik steek mijn hand door het open raam als blijk van goedewil dat ik links af wil. Rechts afslaan is lastiger. Het is een smalle auto en toch zijn mijn armen te kort om de overkant te bereiken om het zelfde effect te kunnen bewerkstelligen als bij het links-af-draaien. Vandaar dat ik uit alle macht zwaai en wijs naar rechts. Ik denk dat de zon in uw ogen staat omdat uw reacties blijven komen.
Nog even geduld, misschien dat morgen het nieuwe onderdeel op mijn thuisadres wordt afgeleverd door TNT-post. 't Zou mooi zijn. Niet alleen voor mij maar ook voor de gemoedstoestand van deze en gene.